Murowany kościół gotycki z lat 1310 – 1330 usytuowany w pobliżu rynku miejskiego. Do 1525 roku był to kościół katolicki, potem do 1945 r. ewangelicki i od 1982 roku ponownie służy katolikom.

Świątynia była wielokrotnie przebudowywana i palona. W 1688 roku pożar zniszczył oryginalne sklepienie ceglane i wyposażenie. Została odbudowana i wyposażona w nowy drewniany strop z barokowymi malaturami. W 1807 roku przechodzące przez miasto wojska napoleońskie urządziły sobie w wnętrzu kościoła magazyn i szpital. Jednak mieszkańcy rok później na nowo ją konsekrowali i odnowili.

Jednak najbardziej kościół ucierpiał w 1945 roku. Wtedy to stacjonujący w mieście żołnierze radzieccy na tzw. odchodne wzniecili pożar, które wypalił wnętrze katedry, dach się zawalił, ocalała tylko wieża. Kościół odbudowano dopiero w latach 1980 – 1982 staraniem obecnego księdza infułata Jana Oleksego.

25 marca 1992 Jan Paweł II podniósł dotychczasową kolegiatę do godności konkatedry diecezji elbląskiej. Świątynia jest zbudowana w stylu gotyckim i wiele jego cech jest do tej pory widocznych w jej architekturze. Budowla składa się z trzech części: nawy, absydy ołtarzowej i wieży, której cechą charakterystyczną jest boczne ustawienie względem bryły świątyni spotykane tylko w północnej części diecezji pomezańskiej.

Oprócz wieży do kościoła zostały dobudowane trzy kruchty: północna, istniejąca już w XIV wieku (obecnie jest w niej kaplica), zachodnia, wybudowana w 1731 r. i będąca dziś głównym wejściem, oraz południowa, zbudowana w XIX wieku. Z zabytkowego wyposażenia świątyni do dziś można oglądać kutą ręcznie kratę z napisem: „W.B. Anno 1717”. Krata znajduje się po prawej stronie od wejścia.

W południowej ścianie prezbiterium jest wyeksponowane częściowo zachowane epitafium nagrobne burmistrza miasta Paula Bentouna i jego żony Katarzyny z 1736 roku.

Oprócz tego na ścianach kościoła są liczne tablice z czasów obecnych dokumentujące jego historię.

Pobierz artykuł w formacie PDF